"კიდევ ერთი დღე გაილია უშენოდ... მზე მიიცვალა და ისეთი შეგრძნება მაქვს, რომ არ მინდა ახლიდან დაიბადოს...ყველაფერი ისეთ ჰარმონიაში მოქმედებს, როცა ხმაური არ გესმის... თუმცა ჩემო სიცოცხლის აზრო ჩემზე უკეთ ახლა შენ იცი სიჩუმის ფასი... შენ სამუდამოდ დამტოვე და ახლა როცა ასე ძალიან მჭირდები აქ ხარ ჩემთან... სიჩუმედ დამებედე და არც კი ცდილობ, არც კი ფიქრობ,რომ თავი დამანებო... გთხოვ არასდროს მომიბეზრო... სამუდამოდ დარჩი ჩემში სიჩუმედ... "
ფიქრები თავს სტკენდა, თუმცა იცოდა, რომ მხოლოდ ფიქრებით შეეძლო ჩემი გადარჩენა... თითქოს მომაკვდავი ვყოფილიყავი აპარატით შეერთებული მის ფიქრებზე და აპარატს თუ გამორთავდნენ მოვკვდებოდი... (მეორედ? )
"გწერ წერილს.. მისამართი: უდაბნო... ალბათ მანდ ცხელა ხო?! გახსოვს როგორ გვინდოდა მანდ მოხვედრა?! შენ კი ასე უნდამუსოდ წახვედი მარტო და დამტოვე აქ... საერთოდ უარაფროდ... მხოლოდ შენი აღქმა დამიტოვე... სიჩუმედ დამებედე... ბოდიში თუ გულს გატკენ მაგრამ შეგიძლია თან წაიღო.. არ მჭირდება... შენი სხეული დამიბრუნე.. შენი სიყვარულით სავსე თალები...ტკბილი ტუჩები... ძლიერი მკლავები... სითბო დამიბრუნე... სიყვარული, ჩემი ცხოვრება დამიბრუნე...შუნდ ხუთი წუთით და მერე თუ გინდა მეც გამოგყვები.. იქ სადაც ხარ... შორეულ უდაბნოში... ოღონდ შენი არსებობა კიდევ ერთხელ მაგრძნობინე..."
აქ წერა შეწყვიტა... აივნის კარი ფართოდ გააღო და გარეთ გავიდა.. ზაფხულის სიომ დაუბერა და სახე გაუბო.. თუმცა ის ვეღარაფერს გრძნობდა უდიდესი ტკივილის გარდა... მერე უკან დაბრუნდა...
ამდენს გთხოვ?! დამიბრუნდი რა... მე ხომ უშენოდ არ შემიძლია... არავინ მჭირდება არავინ... ვეღარავინ მათბობს... მე მხოლოდ შენ სიყვარულს ვგრძნობ, ყველაზე ღვთაებრივს და მართალს, იმიტომ რომ აქ ხარ ჩემთან.. აქ ხარ?! რატომ იმალები... გამოდი რა, სად ხარ... ნუთუ არ გებრალები ასე რომ ვტირი დღე და ღამე... მითხარი არ გიძნელდება ჩემი დანახვა ასეთი გამომეყველებით...კარგი... არ გსაყვედურობ... ვიცი რომ აქ ხარ, უკან მიდგახარ და გინდა ჩამეხუტო თუმცა ვერ მპატიობ იმ უაზრო საქციელს... ვინ იცის იქნებ მაპატიე კიდევაც მაგრამ შენ ახლა ჰაერი ხარ და ვერ მეხები...
ნეტავ, სულები თუ ხვდებიან ერთმანეთს ცაში.. ნეტავ, თუ ცნობენ ერთმანეთს... ალბათ მანდ გაცილებით უკეთესია, თორემ შენი ხასიათი ხომ ვიცი?! ამდენი ხანი მანდ რა გაგაჩერებდა...რომ მოვიდე ადგილს ხომ გამიყოფ? ხომ ჩამეხუტები ძველებურად? ხომ გამიმეორებ იმ სიტყვებს გამუდმებით რომ მესმოდა შენგან? ხომ მეჩხუბები და მერე ისევ ხომ შემირიგდები?
შენ ვერ მოხვედი ჩემთან მე მოვალ..ჩემი ბრალია ის წყეული დღე.. ჩემი ბრალია ის ავარია.. და ისიც მანდ რომ ხარ... ხოდა ჩემს სისულელებს ვწირავ საკუთარ სიცოცხლეს.. "
– ყველაზე მეტად იმაზე დამწყდა გული, რომ მაშ შემდეგ არ მინახავს... მისით ვცოცხლობდი.. მართალია სიკვდილის შემდეგ, მაგრამ ფაქტია რომ მე მის გვერდით ყოფნას ვაპირებდი .. მან კი მაწყენინა.. არ გაითვალისწინა ჩემი თხოვნა და მაინც გამომყვა... არ ვიცი რამდენი ხანი გავიდა მას შემდეგ რაც მან დედამიწა დატოვა მაგრამ ალბათ ძალიან ბევრი... ის კი არ ჩანს.... ალბათ მონათესავე სული იპოვა... და მასთან დარჩა..
– დიდი ხანი ვეძებდი, ზუსტად ვერ გეტყვით რამდენი მაგრამ ალბათ ძალიან ძალიან ბევრიი დრო დავხარჯე სანამ აღმოვაჩენდი რომ მე9 ცაზე სითბო იგრძნობოდა... კარზე დააკაკუნე.. – სითბოს ვგრძნობ... რაღაც უცნაურს... დიდი ხანია არ მიგვრძნია... კარზე კაკუნია... გავაღებ და განვაგრძობ მოყოლას...
– კარი გააღო.. მე გავუღიმე და ჩავეხუტე...
– კარი გავაღე ის იყო... გამიღიმა და გულში ჩავიკარი...
აღარასდროს გამიშვია....
– უსასრულოდ ერთად ვიყავით მე9 ცაზე...
No comments:
Post a Comment